“DEEEEEEXXXXIIEEEEE” roep ik tevergeefs tegen een rode kont die zich steeds verder van ons verwijderd. Naast me staat alweer een nieuwe instructrice. Sinds 2 maanden les ik bij haar om met mijn paard Dex een betere band op te bouwen. “Ah joh, dit is gewoon zijn karakter” verzekerd ze me, terwijl Dex nu zo ver mogelijk van ons vandaan graast.
Er waren weinig problemen tussen ons. Dex werkte braaf mee, ondanks zijn nerveuze karakter. Ik had hem 1 jaar daarvoor zelf ingereden. We volgde dressuur- en springlessen en genoten vooral van bosritten. Toch voelde ik me afgewezen als hij weer van mij weg liep in de wei.
Clickertrainig
In mijn zoektocht naar de oplossing, stuitte ik op dit topic over clickertraining. Geschreven door en voor mensen die het gedrag van hun paard motiveren met een clicker en beloningen. En hoe meer ik las over clickertraining, des te beter ik de basis van ons probleem begon te begrijpen.
Dieren zijn niet zoveel anders dan wij. Ook zij werken het liefst voor een goed salaris, met gezellige collega’s en voldoende waardering. Een baas die mij voor elke typefout een ‘aanwijzende tik’ zou geven, zou ik toch snel verlaten. Klein verschil: een paard kan niet zomaar zijn koffers pakken opzoek naar een fijnere werkplek.
Met al die nieuwe kennis over leerprocessen, ben ik met Dex gaan clickeren. Zo kon ik zijn ‘werkplek’ fijner maken: gedrag belonen, hem de ruimte geven om fouten te mogen maken en niet constant alles willen corrigeren.
Het belangrijkste voor Dex blijkt keuzevrijheid. Sinds Dex zelf mag kiezen of hij wel/niet mee traint, staat hij bij het hek te drammen. Zat dat enthousiasme toch wel in zijn karakter!
Interessant leesvoer:
- Positief Paard: Wat is clickertraining?
Liefs,