Toen Dex vanuit de wei naar mij toe stapte, twijfelde hij even om de bak in te stappen. Hij keek even naar de poort, de balansmatten en terug naar zijn kudde in de wei. Ik probeerde nog overdreven lief te lachen, want ik heb een wetenschappelijk onderzoek gelezen dat paarden zulk lichaamstaal herkennen. Helaas, hij draait zich om en voegt zich weer bij de kudde.
Als dit 1.5 jaar geleden was gebeurd, zou ik achter hem aan de wei in zijn gelopen met een halster. En dan hadden we toch leuk getraind samen. Of in elk geval, we zouden trainen. Samen. Of hij nu zin had of niet, hij moest wel luisteren.
Ik ben veranderd als ‘paardentrainer’. Nu adem ik even diep in en uit ga lekker in het gras ga zitten. Dex en Daan vinden dat het beste plan van de dag. Ze grazen gezellig om mij heen en Daan wijst nog even wat kriebelplekjes aan.
Blog: Onze weg naar clickertraining
Autonomie
Autonomie Natuurlijk keek ik wel even beteuterd. Ik had écht hele leuke plannen. Ik wilde met het opzadelen oefenen. En wie weet, weer eens plaats nemen op zijn rug. Maar mijn plannen betekenen niet dat ik afwijk van één van de belangrijkste onderdelen van mijn training: autonomie.
De autonomie zelfst.naamw. (v.) Uitspraak: [ɑutonoˈmi] recht om zelf te bepalen wat je doet.
Dex (en Daan) mogen 90% van de tijd zelf keuzes maken tijdens onze gezamenlijke momenten. Ze hebben het recht om te kiezen voor een pauze, wat water te drinken tijdens de training, weg te lopen, terug naar de kudde te gaan of bijvoorbeeld liever hooi te gaan eten. De overige 10% zijn moetjes: stilstaan bij de hoefsmid, doen wat de dierenarts vraagt of het bewaken van hun veiligheid (bij bv een wandeling).
Niet alleen mijn denkwijze, maar ook zijn motivatie is veranderd. O.a. door naar hem te luisteren, te trainen met een bekrachtiger en autonomie (nee = nee). En dan gaat het niet meer over winnen of verliezen. Het werkt verslavend; trainen met paarden die er zelf zin in hebben!
Liefs,
